Menu
Dlaczego podjęliśmy się realizacji działań?

Główne problemy, które rozwiążemy i potrzeby, które zaspokoimy:

  1. Nieumiejętne radzenie sobie z samodzielnym rodzicielstwem będącym wynikiem rozstania/konfliktu małżonków/partnerów.
  2. Niedostateczne wsparcie dla dzieci i młodzieży w sytuacji rozstania rodziców, brak rzecznictwa ich interesów.
  3. Niedostateczne kompleksowe wsparcie „pod jednym dachem” dla samodzielnych rodziców.
  4. Potrzeby edukacyjne u rodziców i także specjalistów na temat nowych zjawisk: samodzielne rodzicielstwo, piecza naprzemienna, alienacja rodzicielska

W „Samotne rodzicielstwo a zagrożenie wykluczeniem społecznym” (Instytut Pracy i Spraw Socjalnych, W-wa 2012) czytamy, że samotne rodzicielstwo może prowadzić do wykluczenia społecznego, szczególnie w wymiarze dostępu do usług społ. i wykluczeniem z więzi społ. Bierność w podejmowaniu strategii życiowych na rzecz rozwiązania problemów związana jest z: opieką nad dzieckiem, brakiem wiedzy nt. źródeł pomocy, brakiem wiary w siebie itp.

 

Aktualna Strategia Polityki Społecznej Województwa Kujawsko-Pomorskiego diagnozuje, że „w rodzinach, w których występuje problem bezradności brakuje umiejętności tworzenia właściwego klimatu życia rodzinnego i wzorców komunikacji, rozładowywania napięć powstałych poza domem, zapewniania poszczególnym członkom rodziny poczucia bezpieczeństwa, a także obdarzania dzieci uwagą. Problemy opiekuńczo-wychowawcze, przemoc w rodzinie a także konflikty międzypokoleniowe wielokrotnie są przyczyną umieszczania dzieci i młodzieży w rodzinnej w instytucjonalnej pieczy zastępczej, a dla dorosłych ofiar rodzinnej przemocy stanowią powód szukania schronienia i porad w placówkach i organizacjach pomocowych.” (s.40).

„Wojewódzki Program Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie dla województwa kujawsko-pomorskiego na lata 2021 – 2026” wskazuje na nasilanie się zjawiska przemocy w rodzinie w naszym województwie. Chociaż problem przemocy narasta w każdej postaci, to szczególnie niepokoi wzrost udziału przemocy psychicznej ze względu na to, że jest trudniej obserwowalna i może znajdować większą akceptację społeczną. Tymczasem jak wskazują dane praca z rodziną zaczyna się często z opóźnieniem, co prowadzi do obniżenia gotowości zmiany u osób doświadczających przemocy.

Dane statystyczne z sądów i GUS potwierdzają skalę zjawisk, którym stawimy czoła. W największych sądach rejonowych w kuj-pom w 2020 roku przeprowadzono: w Bydgoszczy 898 spraw, w Toruniu 540, we Włocławku 435 spraw rodzinnych. We wszystkich rodzajach spraw można zaobserwować tendencję rosnącą wobec poprzednich lat. W 2020 r. orzeczono w kuj-pom 3759 rozwodów w tym: małżeństwa z 1 dzieckiem-1255, małżeństwa z 2 dzieci-777, z 3 dzieci-117, z 4 dzieci i więcej-35.

Uczestnicy mediacji naszych poprzednich projektów wskazywali potrzebę równoległego wsparcia psychologicznego i o charakterze edukacyjnym.

Priorytetem w projekcie są działania zapobiegające występowaniu kolejnych kryzysów w rodzinie. Istotne jest uczenie rozwiązywania konfliktów w drodze rozmowy, która może być kluczem do pozytywnych relacji. 

Nasz projekt to działanie profilaktyczne. Jak widać z danych statystycznych wiele osób musi szukać rozstrzygnięć w sądach, zamiast rozwiązań w mediacji. Generuje to dodatkowe koszty, stres, rodzi negatywne emocje do siebie nawzajem. Problem konfliktów i przemocy w rodzinie pogłębił się w okresie pandemii, co dostrzegł min. Rzecznik Praw Obywatelskich, wskazując że konieczność przeciwdziałania nasilającej się przemocy domowej w czasie epidemii została umieszczona na szczycie listy kluczowych zadań państw przy opracowywaniu strategii reakcji na wirusa SARS-CoV-2. Przewidywania dotyczące możliwości gwałtownego wzrostu liczby przypadków użycia przemocy wobec osób najbliższych w czasie epidemii są uzasadnione także czynnikami psychologicznymi – strach przed zakażeniem, poczucie braku kontroli nad biegiem wydarzeń, czy potencjalne pogorszenie sytuacji materialnej, mogą bowiem działać jako stresory prowadzące do zaostrzania istniejących i powstawania nowych konfliktów pomiędzy osobami najbliższymi.

Planowane działania np. mediacja bądź terapia rodzinna (także z udziałem dziecka i nastolatka) mogą być ratunkiem w sytuacji trudności dotyczących wykonywania kontaktów, zaistnienia wątpliwości i obaw, czy na spotkania zezwolić, jak się zachować podczas spotkania z „drugą stroną”, jak nie dać się sprowokować do podjęcia nieodpowiedniej reakcji, którą „druga strona” być może będzie chciała wywołać, w jaki sposób przygotować do spotkania zarówno siebie jak i dziecko, jak nawiązać kontakt z dzieckiem, zwłaszcza po dłuższym okresie niewidzenia, bądź gdy poprzednim spotkaniom towarzyszyła napięta atmosfera.

Działania takie rekomenduje Instytut Wymiaru Sprawiedliwości (dr hab. E.Holewińska–Łapińska, Sędziowska ocena efektywności stosowania przepisów dotyczących wykonywania kontaktów z dzieckiem (art. 598 zn. 15 – 598 zn. 20 k.p.c.) w świetle wyników badania ankietowego, Warszawa 2016).

Nasze działania wpisują się w zauważanie problemu np.: alienacji rodzicielskiej przez Biuro Wsparcia Rodziny i Przeciwdziałania Przemocy Urzędu Marszałkowskiego. Szkoliło ono pracowników pomocy i integracji społecznej z tego zakresu.

Scroll to Top
Przewiń do góry

Jestem mediatorem wpisanym na listę stałych mediatorów prowadzoną przez Prezesa Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, Prezesa Sądu Okręgowego w Poznaniu i Prezesa Sądu Okręgowego w Toruniu oraz mediatorem Sądu Polubownego przy Komisji Nadzoru Finansowego.

Specjalizuję się w sprawach z zakresu prawa rodzinnego, gospodarczego, cywilnego (w tym sprawy związane z zarządem i obrotem nieruchomościami), pracowniczego i prawa zamówień publicznych. 

Ukończyłam prawo na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, a następnie Studia Podyplomowe na kierunku „Rachunkowość Przedsiębiorstw” na Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy oraz Zarządzanie nieruchomościami w Wyższej Szkole Gospodarki w Bydgoszczy. Jestem absolwentką pierwszej edycji studiów podyplomowych „Profesjonalny Mediator Gospodarczy” organizowanych przez Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2020 roku ukończyłam Szkołę Stanowienia Prawa, w 2022 roku Nocny Kurs Prawa w Wyższej Szkole Prawa we Wrocławiu.

Doświadczenia nabyte podczas pracy w kancelarii prawniczej skłoniły mnie do poszukiwania innych sposobów rozwiązywania sporów toczących się przed sądami i organami egzekucyjnymi. Zainteresowałam się mediacją jako alternatywą dla długich, kosztownych i nie zawsze satysfakcjonujących strony konfliktu rozstrzygnięć sądowych. W 2017 roku ukończyłam szkolenie z mediacji zgodne ze standardami szkolenia mediatorów uchwalonymi przez Społeczną Radę do Spraw Rozwiązywania Konfliktów i Sporów przy Ministrze Sprawiedliwości z dnia 29.10.2007r., a następnie odbyłam szkolenie z mediacji rodzinnych i staż w Fundacji Pracownia Dialogu w Toruniu. Ponadto ukończyłam liczne kursy i szkolenia m.in. kurs „Zarządzanie zasobami ludzkimi”, „Wprowadzenie do Public Relations dla mediatorów czyli jak mówić o mediacji”, Psychologia konfliktów i pracy adwokata” oraz uczestniczyłam w treningu asertywności i umiejętności społecznych. 

Systematycznie poddaję się superwizji oraz nieustannie podnoszę swoje kwalifikacje, bo mam świadomość, że wraz ze zmieniającym się światem zmieniają się także potrzeby i oczekiwania stron konfliktu, a ich zrozumienie oraz odkrywanie jest jedynym sposobem efektywnej pracy mediatora. W swojej pracy przestrzegam standardów prowadzenia mediacji i postępowania mediatora uchwalonych przez Społeczną Radę do Spraw Alternatywnych Metod Rozwiązywania Sporów przy Ministrze Sprawiedliwości oraz dokładam wszelkich starań, aby osoby dobrowolnie uczestniczące w spotkaniach mediacyjnych poczuły swoją moc sprawczą w decydowaniu o swojej sytuacji i sposobie rozwiązania sporu.